ZORDUR  İNSAN OLMAK

Koltuğumda öylece oturmuştum, boğazımda bit yumru, ağlayamıyordum bile. Bana bu filmi görmemi söyleyen arkadaşım şöyle eklemişti: ‘‘ Ama sen mutlaka ağlarsın.’’Ama ben ağlayamıyordum bile…

  Filmi mi? Defalarca kaçırdığım, en sonunda yakalayabildiğim ‘‘ Melekler Şehri’’ idi. Müziği, dekoru ve gözyaşları ile bir aşk öyküsü, ama bence bir aşk öyküsü içinde insan olmayı anlatıyor.

   Sonsuzluğun feda edildiği insanlığı, insan olmayı anlatıyor. Hayatta ki zorlukları ile insan olmak, hastalıkları, acıları, kayıpları, yalnızlığı ve ölümü ile insan olabilmek.Tüm bunları bilerek insan olmayı seçmek.

   Kahkahaları, sevinçleri, güzellikleri, kazançları, paylaşımı ve aşk duygusu ile insan olabilmek.

   Ölümlü olduğunu bilerek bir gün gelip kaybedebileceğini bilerek hayatın tadını çıkarabilmek. Sonsuzluğu özgür iradeye teslim edebilmek. İşte buydu aşkın yanı sıra ‘Melekler Şehri’nin anlattığı bence. Ya bizler, bizler ne kadar insanız? Nefes alıp vermenin dışında ne kadar yaşıyoruz? Özgür irademizin farkında mıyız? İnançla, kararlığı birleştirip üstüne çalışmayı ekleyince neleri başarabileceğimizin farkında mıyız? 

    Yirmi dört saate neler sığdırabiliriz, kendimiz için, çevremiz için, dünya için.

     Ne kadar başarabiliyoruz insan olmayı, tüm zorlukları ile. Gerçek bir insan olmanın sınırı nereden geçiyor hiç düşündük mü?

     Bence beynimiz kadar yüreğimizden de geçiyor, mutluluklar kadar acılarda bizi biz yapıyor.

     Sevaplar kadar günahlarımız da bizi biz yapıyor. Bunların hepsi birden bizi bugünkü bizden yarınki bize taşıyor. Tüm bunları insan olmanın zorluğunu bilerek gururla taşımalıyız.

     Ve hep insan olmayı seçmeliyiz yıllar geçip giderken. Ve unutmamalıyız ki ağlamasını bilmeyenler, gülmesini bilemezler.

     Gözyaşlarımızla da gelse duygularımızı göstermekten kaçınmadan, yürekli ve cesur bir şekilde zoru seçmeliyiz, yani insan olmayı.

     Elde edeceğimiz hiçbir şey Tanrı’nın bize bağışladığı bu armağan kadar kıymetli olamaz. İnsan olabilmek…

    Orada öylece oturmuştum ağlayamadım bile.

    Ya sizler hiç ağlayabildiniz mi, ağlamaktan utanmadan?

    Sevgiyle kalın, insan kalın…

                                                                                       13 ARALIK 1998 PAZAR