RUHUMUZUN  KARANLIK  KÖŞELERİNDEN 

Beyaz mıyız ki  hepimiz?  Bembeyaz?

Hiç sanmıyorum.  Asırlardır çeşitli  dalların bilim adamlarının inceleyip de  çözemediği gizemli biz.  Gizemin derin köşelerinde bazen kendimizin bile kendimizi anlayamadığı ruhumuzun kuytuları. Kimi düşünürler  insanlık tarihinden yola çıkıp  yaşadığı güne kadar inceleyerek  çözmeye çalışırken insanı; bazısı da  kendi içine dönerek sürdürmüş bu keşif yolculuğunu. Senso  kitabının güzel kadın kahramanı belki de en güzel yorumu yapmış bu konuda.

Gizemli biz;  rengarenk çiçekleri içerdiği kadar  derin koyu kızılları da  barındıran ruhumuz. Ve bu kızılların en koyu  köşesinde saklanmış  derin bir siyah belki de hepimizde olan: Şiddete  eğilim. Kim bilir  milyonlarca yıl önce  dünyada yeşeren ilk insanlık tohumuna hangi nedenle iliştirilivermişti bu   koyu nokta. Belki de  o ilk anda sadece kendini korumayı güçlendirmek için koymuştu insan ruhuna onu sanatçının eli. Ama sonradan yaptırım gücü mü keşfedildi şiddetin yoksa  kendini mi büyüttü yabani bir çiçek misali insan ruhunda. Ama artık dönüşü yok,  o  yabani çiçek bahçemizin açan gülleri arasında.

Şiddetin çeşitli tanımları olabilir. Değişik bilim ve felsefe kitaplarında çok değişik açıklamaları.ve de kanunlarla sınırlandırılmaya  çalışılan  yıkıcılığı olabilir. Üstelik de çeşitleri de tanımlanıyor günümüzde. Artık sadece fiziksel can acıtması şiddet sayılmıyor. Bir bakışınız bile bazen şiddet adını alabiliyor. Bir yanıyla da böylesine kırılgan ve  ürkek insan ruhu. Belki de aslında şiddet bu  naifliği korumak adına besliyor kendini.

Ve aslında  sorarsanız da korumaya çalışırken ruhunu;  bir yandan da kırıp döküyor şiddet. Ve en büyük ceza ise bana göre ;  uygulayan kişinin dimağında kalan derin pişmanlık;  kendini sorgulama  ve aynada şiddeti uygulayan insanla baş başa kalma. Ve aslında en büyük yalnızlığı yaşama o anda...

5.5. 2007

blogcu.com...MEZOPOTAMYA PRENSESİNDEN NOTLAR